Héél lang geleden woonde ik een jaar lang in Hastings-on-Hudson, bij de Kraffts. Dat waren mom, dad, de twee jongens, de drie meisjes plus ik dan. Ik had mij gigantisch verheugd op dit avontuur. In die tijd was Amerika nog ver en vreemd. Ik werd niet ontgoocheld. Vooral de dagen op school, waar iedereen de vakken vrij mocht kiezen, leken recht uit een feuilleton geplukt: muziek, tekenen en schilderen, yoga, couture! En koken! Onze juf ‘home-ec’, Mrs Klidjian koos als thema voor dat schooljaar ‘reizen’. Zo kwam ons luidruchtige groepje in de keuken terecht van Afrika, Azië, het Midden-Oosten, Rusland… Nu moet men weten dat we thuis in Hasselt amper paprika, of venkel hadden geproefd, en hoewel onze moeke heel graag kookte, waren rijst of pasta exotisch voor haar. (Ja, zo lang is dat geleden)… De winter in Hastings was koud, er lag maandenlang een dik pak sneeuw. Per post arriveerden er op bij ons op Euclid avenue regelmatig 10-pond zakken oat groats. Nooit eerder van gehoord. Mom zette ’s avonds een enorme bain-marie op het vuur voor haar grote gezin, met bovenin de oats. Al vlug vulde de nootachtige geur het enorme huis, en ’s morgens vroeg hoefden we voor het ontbijt enkel eenbeetje knapperige graantjes in een kom te scheppen, wat gedroogd fruit en een scheut verse melk! Dikke anorak aan, sneeuwlaarzen – klaar voor weer nieuwe avonturen...Voor mij blijft ‘oats’ voor eeuwig en altijd een ander woord voor warm en energiek, eerlijk en super lekker eten. Zo komt het dat dit nu de naam is voor mijn eigen kleine oats.
